Dieren zijn verliefd op jou, zei een vriendin me ooit, niet zonder jaloezie. Ik was nog zo klein en ik voelde al een klik met alle huisdieren en boerderijdieren. Ze wachtten me op na school, ze waren niet van mijn zij te slaan, ze keken me smachtend in de ogen. Dat deden ze ook later nog toen ik groot was. Niet alleen omdat ik ze eten gaf, maar omdat ik ze aandacht gaf, veel tijd, een luisterend oor, een strelend gebaar. Ik gaf ze vertrouwen en ik kreeg vertrouwen terug. Geen wonder dat ik eerst dierenarts wilde worden. Ik ben schrijver geworden, maar ik denk nog altijd dat dieren verliefd kunnen zijn. Ook voor de trommelende specht in mijn tuin had ik liefdevolle aandacht, ik sloeg hem gade, ik luisterde naar hem. Tot ik hem ’s morgens dood naast mijn serre zag liggen. Zo lief.