Ik schrijf deze paar zinnen ter inleiding en op de achtergrond speelt het nummer River, deze keer niet door Joni Mitchell gezongen. Hoewel het van haar hand is, is het Alain die zingt, zo mooi…

Het brengt me terug naar de tijd waar ik Tracy en Alain leerde kennen. Het was de muziek die maakte dat onze wegen kruisten. Die muziek waar we zoveel van hielden en zoveel betekende in onze levens. En dan, zoals dat gaat, zijn we eenieder andere paden gaan bewandelen, zonder de muziek ooit echt achter ons te laten, hoe kan het anders, zoveel schoons is onmisbaar in een mensenleven, in een samenleving. Alain ging, naast zijn artistieke carrière, filosofie studeren. Tracy nam, bij een reeds gevuld leven, de zorg op zich van vele dieren die een nieuwe start nodig hadden. Dat deed ze bij APAA Nerja Estación de Esperanza, een vrijwilligersorganisatie die honden en katten redt. En ik ging voor dierenarts studeren. Onze aller liefde voor dieren heeft ons weer samengebracht. We waren ouder geworden maar nog steeds even begeesterd door onze passies. Nog steeds verliefd op klanken en kleuren, op poëzie en verhalen, kortom, op schoonheid, zo dikwijls binnen handbereik. Met nog steeds onze liefde voor die wonderlijke natuur met alles wat erin huist en die alle zorgzaamheid verdient dat we haar verschuldigd zijn.

Dank aan Alain Vande putte, Tracy Atkins, Romeo en de groep Barbablanca en uiteraard ook de grootmeester zelf, merci Sting!