Onze ambassadeur Pol Goossen is opgetogen over de sluiting van het Dolfinarium te Brugge!

Dolfijnen krijgen in het maatschappelijk debat over dolfinaria de volle steun van acteur Pol Goossen. Samen met Van Staartjes, waar hij een nieuwe ambassadeur voor was, volgde hij de debatten over dit thema op de voet. Met oprechte bezorgdheid naar het lot van deze dieren. Daar stopt zijn authentieke liefde voor dieren niet. Alles wat leeft zet hij zich voor in, dier, natuur en mens. Kortom kwetsbaarheid van voelende wezens die zorgzaamheid en steun kunnen gebruiken. Zo is zijn " Thuis " loge versierd met al die wezens waar hij zich voor inzet. Hij deelt met Van Staartjes zijn vreugde over de moedige beslissing van minister Weyts inzake de sluiting van het dolfinarium Boudewijn Sea Park te Brugge. 2037 is nog een aanzienlijke tijd, maar er leeft begrip om, in de eerste plaats voor de dolfijnen, een waardig vervolgtraject te voorzien. We volgen samen met alle andere betrokken wetenschappers en ambassadeurs het lot van de overblijvende dolfijnen. Dank je Pol, en Wap (in de hondenhemel). Een beter leven voor dieren, in schoonheid, daar werken we samen aan, beloofd! Hier nog een stukje te bekijken uit zijn boek Dierbaar: Dol? Fijn?
Geschreven door Pol Goossen
Gepubliceerd op 26 november, 2024

Dol? Fijn?

Marathonloper oefenend in een stadstuintje: belachelijk. Hardloopster trainend in een gangetje: ridicuul. Hoogspringster zwoegend in een kruipkelder: kan niet. Een diepzeeduiker in de parkvijver: ga weg. Communicatiewetenschapper enkel communicerend met z’n huisgenoten: te gek. Maar een dolfijn in een bassin van het dolfinarium? Absoluut niet dol en verre van fijn. Weinigen vragen zich af of dat allemaal zomaar mag en kan. Wettelijk mag het blijkbaar maar rationeel kan het niet door de beugel! Niets dan kommer en kwel voor deze dieren, een grimlach in plaats van een glimlach, tranen van de immer lachende clown. Gewelddadig losgescheurd van hun moeder, gek van angst, compleet flippende ‘Flippers’, in lasso’s gevangen, uit het water gesleurd en vastgebonden op een draagband. Sommigen sterven ter plekke. ‘Gelukzakken’ die deze barbarij overleven zijn gedoemd hun verdere leven te slijten met gehannes zoals ballen wegslaan, door hoepels springen, handjes geven, rechtop zwemmen, trainers op hun rug laten surfen, rubberen bootjes voorttrekken met immer o zo diervriendelijke kindjes erin, en als kers op de taart zwaaien naar de toeschouwers, naar de menselijke kortzichtigheid, naar de humane debiliteit.

Beste dierenliefhebbers, denk even na voor je een dolfinarium bezoekt en deze ellende gaat  sponseren. Dolfijnen horen niet in een miserabele betonnen bassin waar ze apathisch en knettergek worden. Sommige sukkelaars worden er zelfs geboren. Onvoorstelbaar toch!?Ze horen in de wijde oceaan waar ze van Moeder Natuur dagelijks 50 tot 100 km mogen afleggen, waar ze kunnen duiken tot op 200 m diepte, waar ze met hun subtiel instinctief mechanisme met soortgenoten kunnen communiceren over vriend en vijand.

Dolfinariums? Afschaffen die handel. Weg met dat soort dieronvriendelijk kwakkelamusement. Lang leve de vrije dolfijn in de wijde oceaan, de lagunes, de baaien, de open lucht en het natuurlijke zeewater. Het zijn zo’n schatten, maar laat ze toch met rust, laat ze hun eigen gang toch gaan. Beter opgevreten door de haaien, dan gevangen door de mensen!