Hoe de kaartjes het leven zagen: Familietraditie van het klein geluk

 

Schrijf een kaartje, zomaar. Zo was het bij ons thuis, er werden vele kaartjes geschreven. Het maakte iemand blij, het maakte iemands dag. En dagen, weken, maanden soms  jaren later hadden ze een plekje ergens in een huis in iemands leven, in iemands hart.

Een beter leven voor dieren, in schoonheid

Op 6 januari 2020 maakte mijn moeder, op haar eigengereide wijze, onaangekondigd, samen met de drie wijzen, haar oversteek.

Behalve haar liefde voor natuur en voor dieren, en zoveel meer liet ze me haar gouaches en penselen na. En Timothy Staartjes, haar laatste kat, zonder staartje, roepnaam Titi.

Toen alles op slot ging dat jaar, begonnen we samen aan onze tocht, door bergen en dalen, licht en duisternis. Je was mijn steun en toeverlaat, een bubbel met 2, just the two of us

Ik herontdekte mijn oude liefde voor het schilderen, mijn passie voor kleuren, onder het waakzame oog van mijn nieuwe trouwe vriend. We schilderden samen uit het niets, maar ook vanuit verhalen van dankbaarheid, herinneringen.

En stilaan ook verhalen van dieren die mijn pad kruisten op de ene of andere manier, in de natuur, huisgenoten van vrienden en kennissen, of vogels en andere dieren die een herinnering of een ontroering nalieten. En zo ontstonden er kaartjes.

Tot hij zag dat ik het alleen zou kunnen, en hij vertrok, de drie wijzen achterna. De kaartjes van Staartjes bleven. Dank je Staartjes, dank je mama. We zetten de traditie van het kleine geluk nog even verder. En vooral we stappen verder op het pad waarbij we álle voelende wezens een beter leven willen geven, mens én dier